Veľmi dobre vieme, čo sa môže stať, keď vytrhávame veci z kontextu. Na jednej strane sa pri tom niekto môže dobre pobaviť, lebo na tomto princípe fungujú vtipy: jedna vec náhle zmení kontext a celý príbeh môže vyznieť vtipne. Lenže sú aj také situácie, v ktorých nám nie je do smiechu. Je to vtedy, keď vytrhávaním z kontextu vznikajú nedorozumenia, či dokonca urážky. Preto je veľmi dôležité, aby sme skutočnosti a fakty vedeli priradiť k správnemu kontextu. Ináč riskujeme nedorozumenie s jeho následkami.
V evanjeliu na dnešný deň vidíme situáciu, ktorá sa na dobrú správu vôbec nepodobá. Pri podobenstve o zlých vinohradníkoch vyvstáva otázka: Prečo? Prečo sa zachovali tak kruto k poslom majiteľa vinice, ktorú spravovali? Prečo dokonca zabili jeho syna? Ježiš Kristus týmto príbehom ilustroval situáciu človeka, ktorý odmieta Boha. Prečo? Lebo ho vníma buď ako hrozbu, alebo ako nezmysel. Je to dôležitá otázka. Prečo nie každý, kto počuje dobrú správu – evanjelium –, ju tak aj vníma a prijíma? Jedna z možných odpovedí na túto otázku môže byť ukrytá v úvodnom obraze: príčina môže byť v kontexte. Dobrá správa sa totiž musí stretnúť so správnym kontextom, aby bola vnímaná ako naozaj dobrá.
Čo to znamená v praxi? Ak ste fanúšik nejakého športu či konkrétneho družstva a ono vyhrá, tak vás to celkom logicky naplní radosťou. Chcete túto dobrú správu niekomu povedať. Ale akoby naschvál stretnete známeho, ktorý je fanúšikom porazeného tímu. To, čo je dobrou správou pre vás, je, naopak, tragickou správou preňho. Alebo iný príklad: Ak sa vaše dieťa vylieči z ťažkej choroby, máte obrovskú radosť; pre vás rodičov je to úžasná správa. A určite sa s vami tešia aj vaši blízki. Ak však túto úžasnú správu poviete niekomu, kto vás vôbec nepozná, toho človeka to až tak zasiahnuť nemusí. Môže ho to povzbudiť, ale zmení to radikálne jeho život? Nezmení, ak je jeho životný kontext celkom iný.
Dobrú správu prijme ako dobrú ten, koho sa dotýka. Na prijatie evanjelia potrebujem odkryť a priznať si svoj skutočný životný kontext. Potrebujem si uvedomiť svoju totálnu závislosť na Bohu. Tento krok si však vyžaduje dôležitý postoj: pokoru. Potrebujem si priznať a uznať, že som sa mýlil, že som kráčal nesprávnym smerom. Niekto to vyjadril vtipnou diagnózou: „Šplhal som sa celý život po spoločenskom rebríčku, aby som nakoniec zistil, že som ho oprel o nesprávnu stenu.“ Na priznanie „nesprávnej steny“ potrebujem pokoru. Tá chýbala protagonistom podobenstva o zlých vinohradníkoch. Chýbala zákonníkom i farizejom v časoch Ježiša Krista. Ale mne dnes chýbať nemusí!